Ervaringsverhaal


"Tina werd zuur en vals om maar te kunnen eten."

Monique Haaijer: “Eigenlijk was Tina altijd al te zwaar. Al vanaf het moment dat ik haar kreeg. Ze stond altijd in de wei en werd daarin ook nog eens bijgevoerd. Waar je andere paarden wel eens lekker zag liggen, zag je Tina alleen maar eten. Als ze de kans krijgt, staat ze de hele dag met haar hoofd aan de grond.”

Voeding

"De eerste verandering was om Tina van de wei te halen. Door onderzoek kwamen we erachter dat ze insulineresistent is, op de wei staan is dus helemaal niet goed voor haar.

Het voordroogkuil werd getest en we wogen alles heel nauwkeurig af. Tina was het er niet mee eens dat ze van de ene op de andere dag minder te eten kreeg. Ze werd zuur, zelfs vals. Als ik langs het voer liep, dan beet ze me gewoon om bij het voer te komen. Als ze haar kwamen voeren, viel ze de mensen zelfs aan. Ze was een bonk chagrijn. Toen heb ik wel eens gedacht:, ‘Arm dier, waar ben ik aan begonnen’. Omdat haar gedrag echt extreem werd, hebben we in overleg haar voer iets opgehoogd. Haar gedrag werd iets beter, maar ze bleef wel narrig. Ik maak graag buitenritten, maar dat was in die tijd ook lastig. Ze deed namelijk alles om bij het gras te komen."

"Ze veranderde van een slome dodo in een fit paard."

Vrolijk fit paard

"Het narrige gedrag duurde zeker drie tot vier maanden, maar ik ben blij dat ik heb doorgezet. Tina is van een zure merrie veranderd in een vrolijk, fit beest. Zo fijn! Zoals ze nu is, is ze nog nooit geweest. Ze heeft nog steeds een obsessie voor eten, maar is niet meer zuur. Ze is gewoon veel vrolijker. Het was eerder een slome dodo, maar nu is ze lekker fit en loopt soms bokkend van blijdschap in haar paddock.
We moeten nog wel steeds goed op haar voeding blijven letten. Ze eet gewoon heel graag. Daarom wegen we het hooi nog steeds af. Maar dat is niet erg. Ik ben zo blij dat ik heb doorgezet.”